Dat begon al vanaf de allereerste dag. Jean Lesage, adjudant bij de rijkswacht van Seraing, beantwoordde de telefoonoproepen die bij ons binnenkwamen. Hij sliep vanaf toen elke nacht in ons huis. Als de telefoon ging, en iemand had een tip, of de kinderen belden plots toch, of wie weet de ontvoerder, dan moest hij dat gesprek immers kunnen noteren en beantwoorden.

Dat gesprek moest ook opgenomen kunnen worden. Daar was echter geen materiaal voor in het politiekantoor. Bijgevolg is een inspecteur van de gerechtelijke politie naar de rommelmarkt gegaan. Hij heeft daar een ouderwets bandopnemertje gekocht, zo eentje met cassettes. Dat was stoffig, en dus heeft hij de binnenkant eerst nog helemaal moeten schoonmaken. Daarna werkte het. Als de telefoon ging, dan moest die agent eerst tegelijk op de knoppen ‘rec’ en ‘play’ drukken, dan pas opnemen, en vervolgens voorovergebogen boven dat recordertje het gesprek voeren, anders nam de microfoon de woorden van de beller niet op. Dat was hallucinant.

Om sneller te kunnen reageren, had het rijkswachtkantoor ook een gsm. Maar één gsm! En aangezien ze die nodig hadden voor de foor van Libramont, konden ze die dus niet gebruiken voor het onderzoek naar onze meisjes. We zijn dan maar zelf naar de winkel gegaan, om er een gsm voor de agenten te kopen. Ze moesten toch een gsm hebben om Julie en Mélissa te helpen zoeken?!

Op de een of andere manier heb ik door al deze onwaarschijnlijke zaken alleen maar een steeds grote wil gekregen om iets te doen, iets positiefs op te starten. Elke ouder is anders en reageert anders. Ik heb toen de drang gevoeld om een professionele structuur op te richten voor het onderzoek naar verdwenen kinderen.